اغلب مردم و حتی معلمان گمان می کنند که مدارسی با یک یا دو نفر دانش آموز، مختص روستاها و مناطق دور افتاده و کم جمعیت است. مدرسه ای با چند کلاس خالی و حداقل هزینه های پرسنلی یعنی حقوق یک مدیر آموزگار و بعلاوه هزینه های مصرفی همچون بهای برق و آب و گاز و ... که شاید بتوان آموزش و با سوادی یک کودک دانش آموز روستایی را توجیه مناسبی برای آن دانست! البته اگر راه دیگری برای مدیریت این شرایط وجود نداشته باشد. (در کل کشور نزدیک به ۵ هزار مدرسه با کمتر از ۵ دانش آموز وجود دارد) هرچند در غالب کشورها دانش آموزان در چنین شرایطی با سرویس هایی به مدارسی در دیگر مناطق یا به مدارس شبانه روزی منتقل می شوند و یا بصورت آموزش در خانه (home schooling) بصورت خود اموز و کمک اعضای خانواده آموزش دیده و برای امتحانات پایان ترم در مدارس حاضر می شوند. این مساله اگرچه تقریبا صحت دارد اما تمام واقعیت نیست!
مدارسی با یک یا دو دانش آموز در خارج از کشور که با هزینه چندین مدرسه در داخل کشور اداره می شوند نیز جزو همین مدارس تک دانش آموزی هستند که نه توجیه اقتصادی و نه توجیه عقلانی دارند! چه توجیهی برای این مساله وجود دارد که بخاطر تک فرزند یک سفیر یا یکی از کارکنان سفارت یا مراکز فرهنگی کشور، یک ساختمان با امکانات و تجهیزات کامل و البته حقوق معلم و کارکنان مدرسه، آنهم نه به ریال که به دلار (طبق اطلاعات سال گذشته حداقل 4 میلیون تومان) پرداخت شود؟! در شرایطی که این کودک می توان در مدارس آن کشور و یا بصورت آموزش در خانه تحصیل کند؟
البته حتی سفارت های کشورهای توسعه یافته نیز مدارس مختص خود را در کشور های میزبان تاسیس می کنند؛ اما برای توجیه اقتصادی آن، از دانش آموزان کشور میزبان نیز دانش آموز می پذیرند و با توجه ب سطح بالای آموزش، غالبا در این امر نیز کاملا موفق عمل می کنند و همواره تراکم دانش آموزانشان به میانگین مورد نظر می رسد. این مدارس که نمونه آن مدرسه کودکان آلمانی در کشورمان است، تمام هزینه های مدرسه را از طریق دریافت شهریه از کودکان کشور میزبان تامین می کنند و به هیچ وجه به افسانه آموزش رایگان عمل نمی کندد. برای مثال شهریه مدرسه کودکان آلمانی در تهران معادل 13 میلیون برای یک سال بوده است (سال 91)
اما متاسفانه با توجه به سطح نازل آموزش در کشورمان و از جمله مدارس خارج از کشور در مقایسه با کشور میزبان (از منظر برنامه های آموزشی و درسی و نه امکانات فیزیکی)، مدارس خارج از کشور ما غالبا از نعمت ثبت نام دانش اموزان اتباع خارجی محروم هستند و تمامی این هزینه ها از بودجه وزرات تامین می شود. (البته در کشورهای منطقه با توجه به حضور پرشمار کارمندان فرهنگی! شرایط متفاوت است)
مدارسی با یک یا دو دانش آموز در خارج از کشور که با هزینه چندین مدرسه در داخل کشور اداره می شوند نیز جزو همین مدارس تک دانش آموزی هستند که نه توجیه اقتصادی و نه توجیه عقلانی دارند! چه توجیهی برای این مساله وجود دارد که بخاطر تک فرزند یک سفیر یا یکی از کارکنان سفارت یا مراکز فرهنگی کشور، یک ساختمان با امکانات و تجهیزات کامل و البته حقوق معلم و کارکنان مدرسه، آنهم نه به ریال که به دلار (طبق اطلاعات سال گذشته حداقل 4 میلیون تومان) پرداخت شود؟! در شرایطی که این کودک می توان در مدارس آن کشور و یا بصورت آموزش در خانه تحصیل کند؟
البته حتی سفارت های کشورهای توسعه یافته نیز مدارس مختص خود را در کشور های میزبان تاسیس می کنند؛ اما برای توجیه اقتصادی آن، از دانش آموزان کشور میزبان نیز دانش آموز می پذیرند و با توجه ب سطح بالای آموزش، غالبا در این امر نیز کاملا موفق عمل می کنند و همواره تراکم دانش آموزانشان به میانگین مورد نظر می رسد. این مدارس که نمونه آن مدرسه کودکان آلمانی در کشورمان است، تمام هزینه های مدرسه را از طریق دریافت شهریه از کودکان کشور میزبان تامین می کنند و به هیچ وجه به افسانه آموزش رایگان عمل نمی کندد. برای مثال شهریه مدرسه کودکان آلمانی در تهران معادل 13 میلیون برای یک سال بوده است (سال 91)
اما متاسفانه با توجه به سطح نازل آموزش در کشورمان و از جمله مدارس خارج از کشور در مقایسه با کشور میزبان (از منظر برنامه های آموزشی و درسی و نه امکانات فیزیکی)، مدارس خارج از کشور ما غالبا از نعمت ثبت نام دانش اموزان اتباع خارجی محروم هستند و تمامی این هزینه ها از بودجه وزرات تامین می شود. (البته در کشورهای منطقه با توجه به حضور پرشمار کارمندان فرهنگی! شرایط متفاوت است)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر